NIe spodziewałem się, że będę słuchał tak dobrego albumu. Po ostatnim, wydanym kilka miesięcy temu "Miłość, szmaragd i krokodyl" ta płyta jest wręcz arcydziełem. I może o to chodziło artyście? Jednak raczej nie, bo na taką perfidię chyba nikogo nie stać. Łatwiej jest powiedzieć, że może w ten sposób ujawniła się artystyczna dwubiegunowość? Ale….w to zjawisko także nie wierzę. Powinniśmy więc się zastanowić, który DonGURALesko jest prawdziwy?
W polskim rapie najbardziej podobają mi się albumy koncepcyjne, w których artysta nie zjada własnego ogona, nie ściga się z konkurencją i zamiast opowiadać o melanżach na dzielni, skupia się na ciekawej opowieści. Tym razem DonGURALesko zaprasza nas w dziwny pół realny świat. Tu nie ma oczywistości, wszystko jest zagadkowe, niespodziewane, odjechane. To lubię. Tu wszystko trzyma się kupy, świat wymyślony miesza się z realnym, a opowiedzane jest to za pomocą sprawnego warsztatu i inteligentnego języka.
Podróże kształcą! Moja ostatnia wycieczka to poznanie 2 nowych artystów, których prawdopodobnie w Polsce bym nie usłyszał. I jakie było moje zdziwienie, kiedy odkryłem, że album Bahamas, pierwszego bohatera moich odkryć, jest w Polsce sprzedawany przez największą sieć dystrybucyjną. Ale….na jej stronie internetowej nie ma zwyczajowego opisu albumu, nie ma też ani jednej oceny użytkownika. Płyta widmo? Muszę to natychmiast zmienić!
Bahamas to bardzo zdolny Kanadyjczyk Afie Jurvanen. Jego nazwisko (wynik fińskich korzeni) daje odpowiedź, dlaczego artysta zdecydował się na występowanie pod pseudonimem. Szkoda, że tak banalnym.
Piosenkę napisała para znakomitych twórców. Kompozytorem jest Joe Sample, członek zespołu The Crusaders, pierwszego wykonawcy utworu. Ten uznany w środowisku muzyk współpracował z najlepszymi przedstawicielami światowej muzyki, między innymi z takimi tuzami, jak: Miles Davis, George Benson, B.B. King, Eric Clapton. Z kolei Will Jennings to autor tekstów wielkich przebojów: „Tears in Heaven” i „My Heart Will Go On”, posiadacz Grammy, Złotych Globów i Oscarów. Więc jeśli utwór tworzy tak znakomita para, to raczej trudno się dziwić, że piosenka jest znakomita. Można się jedynie zastanawiać dlaczego jest stosunkowo mało znana. Również ilość nowych wykonań nie powala.
Interesujące jest słuchanie nieznanego artysty, który nie jest debiutantem. Z jednej strony jest ciekawość, a z drugiej świadomość, że jeśli to kolejny album, to prawdopodobnie będziemy obcować z wykonawcą doświadczonym i świadomym. Do czasu….bo kiedy przeczytałem niemal wszystkie recenzje w sieci nagle odebrało mi mowę – w niemal każdej jest ten sam, kilkuzdaniowy akapit. I nie ma przy nim żadnej informacji, że to cytat. Pozostawiając to bez komentarza, chcąc nie chcąc, muszę sam posłuchać albumu 🙂
Tytuł płyty jest przewrotny, zwłaszcza w połączeniu z okładką, bo tu jest nawiązanie do "Klubowych", czyli kultowych w PRL-u papierosów. Tych artysta, bardzo młody człowiek, raczej nie powinien pamiętać, więc tym bardziej doceniam pomysł. A tak naprawdę chodzi o muzyczną zawartość płyty – wspólnym mianownikiem materiału jest jego taneczny, klubowy właśnie charakter.
Pojawiła się w kilku talent show, ale tak na prawdę zaistniała 3 lata temu w The Voice of Poland. Tutaj doszła do finału, co z mojego punktu widzenia było sporą niespodzinką. Jednak wiemy nie od dziś, że ludzie lubią mocne, sprawne głosy. I nie ma się co dziwić, bo przeciętny słuchacz docenia to, czego nigdy nie miał, a na czym nie do końca się zna. Gorzej, kiedy na tej powierzchowności nie poznaje się profesjonalista. Ale coż, o fachowości wielu naszych artystów wolałbym się nie wypowiadać, bo obserwowanie muzycznych talent show pokazuje, że nawet nomenklatura muzyczna jest dla niektórych z nich czarną magią:-)
