Tę piosenkę jedni kojarzą filmem „Król Lew” z 1994 roku, inni z jej twórcą. Tak, Elton John tą piosenką potwierdził swoją klasę kompozytorską pisząc wspólnie z autorem tekstu Timem Rice tak piękny utwór. Szybko okazało się, że to światowy przebój szturmujący listy przebojów Wiekiej Brytanii, USA i wielu innych krajów. Do tego jeszcze zaszczyty: Oscar, Złoty Glob i Grammy. To się nazywa wejście!
Fismoll, czyli Arkadiusz Glensk, gdzieś się ukrył. Po świetnym, nominowanym do Fyderyków debiucie i zaraz potem po drugim albumie artysta zniknął. I pewnie wszyscy o nim zapomnieli. Za to teraz, po 7 latach powstaje jak Feniks z popiołów – w całości po polsku, intymnie, bardzo szlachetnie i mądrze. Takie niespodzianki lubię.
Wczoraj zafundowano nam podwójną dawkę emocji. Śpiewano po dwie piosenki, jako drugą uczestnicy mieli okazję zaprezentować utwór premierowy. I było dziwnie, bo okazało się, że przygotowanie 2 piosenek w ciągu tygodnia to jednak zadanie ponad siły. W efekcie uczestnicy „potykali się o własne nogi”, a jurorzy udawali, że słyszą coś innego. Jednym słowem matrix.
Tym albumem Daria Zawiałow przypieczętowała swoją przynależność do muzyki pop. I nie ma w tym nic złego. Gorzej, gdy wcześniej krytycy na siłę przypisywali jej inne gatunki, zaliczając jednocześnie do nowej fali i awangardy. I teraz, wydając „Dziewczynę Pop”, artystka zamyka usta wszystkim tym, którzy do jej twórczość dorabiali ideologię. Bo ta płyta niczym szczególnym nie różni się od poprzednich – poprawny, przeciętny pop.
Tego artystę znają chyba wszyscy miłośnicy muzyki instrumentalnej. Ten znakomity muzyk, który nie bał się przekraczania granic, przez 40 lat kariery znany był głównie jako muzyk sesyjny u wielu znakomitości, ale także nagrał 12 albumów solowych. Ostatni został wydany w 2012 roku, więc jego tegoroczny krążek można uznać za sensację.
